فکرای بد ،تصورات تلخ و بی‏اساس،هراس و غصه‏های بی‏دلیل تمومی ندارند...هرچی بهت قول می‏دم باز یکی تو مخم وسوسه می کنه...هی عینک سیاه رو می‏ذاره جلوی چشمای نازم... خواهش می کنم اخم نکن،نگو من تنها پناه دلتم...اونم تو این روزای سخت...من چه پناه و مأمنی‏ام که تو روزای نیاز در دسترس نیستم ؟...دورم، از همیشه دورترم...
بخدا دارم کم میارم؛ از خودم... از غصه‏ها، تنهاییا، فکرای بد: اگه نیای...اگه چشمام بمونه به راهی که رفتی ازش اون روز آخر... دیگه نمی تونم... می‏خوام ،اما نمی‏شه...

پ.ن
دفترچه‏ی ممنوع من ،اینا رو به تومی‏گم می‏دونم اون نمیاد ترو بخونه...اگه حتی یه درصد ممکن بود...نمی شد حتی واسه تو درد دل کنم...
از فرداباز برات قصه‏میگم.یه قصه‏ی تازه... چه‏کنم...حرفای تلخ،فکرای بد، روزای دق مرگی من تمومی ندارن که... بذار خودمو ،ترو ببرم تو یه قصه‏ی دیگه چند وقتی گم بشیم شاید بیاد...

I"m writing my self this letter to cherish memories of you, 

I don’t know how I will be a year from now,If I read this letter then... 

I would like to confess my love for you,Which I couldn’t before. 

I don’t want to lose memories of you ,I"d like to tell you now;

I love you.

I truly love you. 
I disappear,

If nobody looks for me ,Or remembers me... 

Something in me takes away memories of love

It makes your scent dull ,And slowdown my steps
To follow you

These days but things get worse, and I forget about you completely some times...

But my heart will always feel and love you

When the warm sunshine embraced the world, I ran in to you

Hoping that very moment would last forever.

I"m now freezing memories of you inside me,Like the sand that doesn’t fall down in hour glass...

I know it"s completely imposible you become aware of my sensation,but I hope
someday...I will tell you every thing as  you hold me in your arms...hah such a beautiful imagination...

گاهی وقتا با خوندن یه داستان حس می کنم خودمم شخصیت اصلی یک داستانم، داستانی که هنوز به آخر نرسیده با اینکه نویسنده تصمیمش رو در مورد آخر و عاقبت شخصیت اول گرفته از اول اول...

 من افسرده‏م بخدا باور کنید...نبودما تا همین چند لحظه پیش داشتم می گفتم که افسرده نیستم اما این اینترنت کثافت که هر بار یه کلیک می کنی میره‏رو cannot find server حالمو بد می کنه . کلی نوشته‏رو باد هوا کرد، ای...

ولی با تمام این احوال من از رو نمی رم از رو می برمش.
امروز حس super girl  داشتم،کلی با علفای ناز توی مسیرم تا استخر دوست شده‏م. براشون آب ریختم... نازشون کردم...بابا من افسرده نیستم...دی‏وونه م.
آخه دیروز که خودمو آزمایش می کردم نتیجه‏ی آزمون ابتدایی افسردگی نشون داد که افسردگی متوسط دارم...(اینجام نمی تونم انگار از حد متوسط بالاتر برم...شانس منه دیگه با اون آفتابه‏ی کون(ته) سوراخ سرنوشتم...) ولی تقصیر من چیه اگه غمگینم ،اگه زود گریه می افتم،اگه تنهام،اگه اینروزا دست و دلم پی هیچ کاری نمی ره،اگه به خودکشی کم فکر نکرده‏م،اگه...اگه...وتمام جوابام به آزمون باعث میشه بهم مراجعه به روانپزشک توصیه بشه...
در حالی که باید مرجعه به تیمارستان پیشنهاد می‏شد...هه هه هه
دیوونه‏م دیگه ...اگه نیای دی‏وونه‏ترم می شم...

ملول از ناله ی بلبل مباش ای باغبان...رفتم...

سلام
دلم نمی خواست با نوشتن این نامه شما را ناراحت کنم یا خاطره ی فراموش شده ای را به یادتان بیاورم اما ناگزیر بودم ؛ ناگزیر از خداحافظی...برای آنکه بدانم همه چیز تمام شده...
نگران نباشید این نامه همان "پایان" آخر قصه ها، همان The End آخر فیلمهاست.چرا می نویسم؟نمی دانم شاید برای اینکه دارم می روم هرچند هفته ها پا به پای نرفتن صبوری کردم...اما زمان رفتن ناگریز فرارسید،رفتنی که شاید بازگشتش از پی نباشد. پس بهتر است پیش از عزیمت آتشی لای خاکسترها نماند مبادا جایی را به آتش بکشد. و به تر آنکه هیچ رد و نشانی به جا نماند. شاید گفتن این حرفها برای شما حالا دیگر بیهوده ترین کار باشد ولی در هر صورت من از به عقب بازگشتن و پشت سر را نگریستن دلگیرم. از جاماندن در گذشته بیزارم.دوست تر دارم آدمی باشم بدون گذشته (چه یک قرن چه یک آن). زیباتراست که آدمی هر روز صبح در رویای خداوند بیدار شود /آغاز کند و شب هنگام در همان رویا به پایان برسد، هر صبح تولدی تازه و هر شب مرگی نو... و به این ترتیب نه گذشته و نه آینده هیچکدام مفهومی نخواهند داشت.
با اینهمه می دانم مرا آدمهایی احاطه کرده اند که تنها حقیقت وجودشان گذشته است...آثار باستانی کشف ناشده... که ملاک قضاوتها و تصمیماتشان نیز گذشته ی درونشان است...و شما هم چنین بودید.البته قصد من قضاوت میان این دو طرز تفکر نیست شما گذشته را حقیقی می دانید و من این آن را. و گمان نکنم هیچکدام ما بر حق یا بر خطا باشیم به تمامی. برای همین به احترام شما بابت روزها و حرفهایی که میانمان گذشت و دیواری بزرگ و ضخیم میان ما کشید از شما عذر بسیار می خواهم. متاسفم بخاطر دیرفهمی ام؛ بخاطر سکوت و فراموشی؛ بخاطر ...همه چیز...مرا ببخشید و فراموش کنید خواهش می کنم. فراموشم کنید تا فراموش کنم...چون درین دنیا هرکس باید فقط خودش را دریابد و نجات دهد. اینجا جای اندیشیدن به دیگری نیست...کسی به فکر کسی نیست...و عشق ناجوانمردانه ترین فریب است؛فریبکارانه ترین هدیه ی ابلیس به آدمی. و افسوس که آدمی همیشه این هدیه را می پذیرد حتی آنزمان که می بیند و می داند که فریبی بیش نیست...و باخت از همینجا آغاز می شود... اما برنده کیست؟برنده کسی ست که فقط و فقط به خودش فکر کند و خودش را دوست بدارد...برنده شما هستید که می گویید من کسی را دوست دارم که مرا دوست داشته باشد، خوشا به حال شما و آنکه شما دوستش می دارید...هه هه هه

اینها که گفتم یا حتی نگفتم و در خودم فرو خوردم درسهای ظالمانه ای بود که بعد از سه دهه زندگی فرا گرفتم و می دانم که ظالمانه تر از اینها را پیش رو خواهم داشت اگر زنده ماندنم طول بکشد بیش از این...و با آنکه به هیچکدام عمل نخواهم کرد و عبرتم نخواهند شد نوشتمشان تا فراموشم نشود؛هرچند نوشتن برای فراموش کردن است نه به خاطر سپردن...
جوابی از شما نگرفتم و دیگر هم نخواهم گرفت و عیبی هم ندارد...چه زیبا جوابم کردید که گفته اند جواب ابلهان خاموشی ست. خوب جوابم را دادید می دانم.

بهتر است این نامه به احترام سکوت زیرکانه ی شما در همینجا تمام شود. برایتان بهترینها را آرزو می کنم و برای باقی دنیا هم.ای کاش که کسی همچون من از آرزوهایش باز نماند...و بافه های آرزو را به دست باد نسپرد.باد میانه بهم زن و پرهیاهو...

دعا کنید اگر بناست زنده ماندن بیهوده ام بیش از این طول بکشد چیزی عوض شود... و بعد بلافاصله فراموشم کنید...اگر تا الان نکرده اید!!!

خیلی منصفانه تر بود جوابی از شما می شنیدم اما نه امکانپذیر بود و نه هست...(نفسی از سر آسودگی به ریه های محترمتان فرستادید می دانم).کسی چه می داند شاید روزی دوباره در رویای خداوند با یکدیگر دیدار کردیم و شاید...شاید دوباره دوستی از سر گرفتیم...نگران نشوید گفتم که شاید!

حالا دیگر خداحافظ...

خداحافظ

همین و تمام.

۱۶



غروب است. صدای اذان از پنجره توی اتاق می پیچد. سایه چادر سفید گل داری به سر کرده و رو به جنوب نماز می خواند. من تلویزیون تماشا می کنم. مادر سایه بشقاب میوه ای روی میز می گذارد و از اتاق بیرون می رود. تلویزیون برنامه ی مستندی درباره ی نحوه ی از بین بردن علفهای هرز پخش می کند. سایه نمازش را تمام می کند و می آید و روبه روی من روی کاناپه می نشیند. سیبی از توی بشقاب برمی دارم و با چاقو آن را پوست می گیرم.
می گویم قبول باشه.
گره چادرش را از زیر چانه اش باز می کند و می گوید خدا قبول کنه.
سیب را با کارد چهار قارچ می کنم و می گویم توی چادر نماز قشنگ تری.
چادرش را دور پاهاش می پیچاند و می گوید نمی خواد مثل بچه ها با من رفتار کنی. نباید به علی زنگ می زدم. راست اش چاره ی دیگه ای نداشتم. خیلی ترسیده بودم.
می گویم هنوز هم می ترسی؟
نه نمی ترسم . علی گفت دلیلی برای ترسیدن وجود نداره. گفت شک کردن مرحله خوبی در زندگیه اما ایستگاه خیلی بدی است.
چنگال را توی یکی از قاچ های سیب فرو می کنم اگه من برای همیشه توی این ایستگاه پیاده شده باشم چی؟
روسری اش را برمی دارد و موهاش روی شانه هاش می ریزد.
علی می گه چنین چیزی امکان نداره چون شک فقط یک توهمه. خداوند هست و بودنش هم ربطی به ما، تردیدهای ما و دانایی ما نداره. گفت آن طرف این شک چیزی نیست تا تو توی اون سقوط کنی. علی گفت شک توهم حفره است.
به هر حال به خاطر اون روز متاسفم. واقعا متاسفم.

چند لحظه نگاهم می کند و بعد می گوید هر چه باشد شوهر آینده ی من هستی. عزیز می گه مردها هر قدر هم که بزرگ بشن و با سواد بشن و پول دار بشن، اما باز هم مثل بچه ها هستند. زود هر می کنند، زود پشیمان می شن و زود هم آشتی می کنند. ممکنه جلو زن ها چیزی نگن اما تنها که شدند شروع می کنند به بغض کردن. می گه به همین خاطره که کسی گریه ی مرها رو نمی بینه. عزیزی میگه زن ها هر قدر هم که کوچیک باشند اما مادرند. پناه مردها هستند. حتی دختر کوچولوها پناه باباشون هستند. عزیز گفت که برمی گردی.

از روی مبل بلند می شوم و می روم روی زمین جلو او زانو می زنم. نگاهم به دست هاش می افتد و همان جا ثابت می ماند. چند لکه سفید که لابد به خاطر شستن زیاد ظرف هاست پشت دست هاش پیدا شده است.
می گویم عزیز راست میگه.

نمیدانم چه مرگ ام شده است. توی کله ام هیاهوست. احساس می کنم مثل بچه های دبستانی هیچ چیز نمی دانم . ساده ترین سئوال ها برای من معمای پیچیده شده اند. همه جا تاریک شده است. انگار کور شده ام. سرم را روی زانوهای سایه و لای چادر سفیدش می پوشانم و دست هاش را توی دست هام می گیرم. انگار بغض چند ساله ای در ن می ترکد. بوی عطر یاس از چادر نماز سایه توی ریه هام می پیچد. سایه دست هاش را از لابه لای انگشتان ام بیرون می آورد و آنها را لای موهام فرو می کند و شروع می کند به خواندن شعری که عجیب برای من آشناست

من خواب دیده ام که کسی می آید / من خواب یک ستاره ی قرمز دیده ام / و پلک چشم ام هی می پرد / و کفش هایم هی جفت می شوند / و کور شوم / اگر دروغ بگویم / کسی می آید / کسی دیگر / کسی بهتر / کسی که مثل هیچ کس نیست / و مثل آن کسی است که باید باشد / و قدش از درخت های خانه معمار هم بلند تر است / و صورت اش / از صورت امام زمان هم روشن تر و اسم اش آن چنان که مادر / در اول نماز و در آخر نماز صداش می کند / یا قاضی الحاجات است / و می تواند / تمام حرف های سخت کتاب کلاس سوم را / با چشم های بسته بخواند / من پله های پشت بام را جارو کرده ام / و شیشه های پنجره را هم شسته ام / کسی می آید / و شربت سیاه سرفه را قسمت می کند / و نمره ی مریض خانه را قسمت می کند / و سهم ما را می دهد / من خواب دیده ام .....

سایه انگشت هاش را از توی موهام بیرون می آورد و برای لحظه ای توی انگشتانم گره می زند. بعد دست اش را روی پیشانی ام می گذارد، بعد روی چشم هام که حالا می سوزند و ناگهان پر از آب شور می شوند.