لاینل واترمن داستان آهنگری را میگوید که پس از گذران جوانی پر شر و شور تصمیم گرفت روحش را وقف خدا کند. سالها با علاقه کار کرد، به دیگران نیکی کرد، اما با تمام پرهیزگاری، در زندگی اش چیزی درست به نظر نمیآمد حتی مشکلاتش مدام بیشتر میشد.

یک روز عصر، دوستی که به دیدنش آمده بود و از وضعیت دشوارش مطلع شد، گفت : "واقعاً عجیب است. درست بعد از این که تصمیم گرفته ای مرد خدا ترسی بشوی، زندگی ات بدتر شده. نمیخواهم ایمانت را ضعیف کنم اما با وجود تمام تلاشهایت در مسیر روحانی، هیچ چیز بهتر نشده."

آهنگر بلا فاصله پاسخ نداد. او هم بارها همین فکر را کرده بود و نمی فهمید چه بر سر زندگی اش آمده است. اما نمیخواست دوستش را بی پاسخ بگذارد، شروع کرد به حرف زدن و سرانجام پاسخی را که میخواست یافت. این پاسخ آهنگر بود:

-         "در این کارگاه فولاد خام برایم میآورند و باید از آن شمشیر بسازم. میدانی چطور این کار را میکنم؟ اول تکه ی فولاد را به اندازه ی جهنم حرارت می دهم تا سرخ شود. بعد با بی رحمی، سنگین ترین پتک را بر میدارم و پشت سر هم به آن ضربه میزنم تا این که فولاد شکلی را بگیرد که میخواهم. بعد آن را در ظرف آب سرد فرو میکنم و تمام این کارگاه را بخار آب میگیرد. فولاد به خاطر این تغییر ناگهانی دما، ناله میکند و رنج می برد. باید این کار را آن قدر تکرار کنم تا به شمشیر مورد نظرم دست بیابم. یک بار کافی نیست."

آهنگر مدتی سکوت کرد، سیگاری آتش روشن کرد و ادامه داد:

-         "گاهی فولادی که به دستم می رسد نمیتواند تاب این عملیات را بیاورد. حرارت، ضربات پتک و آب سرد تمامش را ترک میاندازد. میدانم که از این فولاد هرگز تیغه ی شمشیر مناسبی در نخواهد آمد."

باز مکث کرد و بعد ادامه داد:

-         "میدانم که خدا دارد مرا در آتش رنج فرو میبرد. ضربات پتکی را که بر زندگی من وارد کرده، پذیرفته ام و گاهی به شدت احساس سرما میکنم، انگار فولادی باشم که از آبدیده شدن رنج میبرد. اما تنها چیزی که میخواهم این است: "خدای من، از کارت دست نکش، تا شکلی را که تو میخواهی، به خود بگیرم. با هر روشی که می پسندی، ادامه بده، هر مدت که لازم است، ادامه بده، اما هرگز مرا به کوه فولادهای بیفایده پرتاب نکن.

...

خدای من، از کارت دست نکش، ... هرگز مرا به کوه فولادهای بیفایده پرتاب نکن...

دیو باد –  نادر ابراهیمی

پیرمرد مرشد بود _ مرشد و دوره گرد.
خودش بود و آن خورجین چرمین و آن عصای چوبین هزار گره. کارش این بود که چون خروس انقدر بخواند تا به خواب مانده ترین مردم را بیدار کند.ازین شهر به آن شهر و ازین روستا به آن روستا سفر می کرد. در چارسوی هر بازار می ایستاد و فریاد می کرد : هان ای بخواب ماندگان!فروخفتگان بی آزار!تهی کیسگان قناعتگر!مریدان تعلیم دهندگان بیهودگی! به من بگویید اگر باری،وایو_ نه آنکه خادم اهورامزدا بود بل وایوی ویرانگر_ به شما هجوم آورد چه خواهید کرد؟
می گفتند که او مغلوب کلام دوستی و فروتنی خواهد شد.
_ بدانید که وایو ناشنوا و نابینا ست و کلام دوستی هیچ نمی داند.
می گفتند : به اطاعت خواهیم رفت و با بندگی رستگار خواهیم شد.
_ بدانید که وایو اطاعت ناپذیر است و کینه توز. بخششی با وی نخواهد بود.
_ پس به اجبار خواهیم جنگید، زیرا که جنگ با هجوم آوران ناشنوا حق است.
مرشد پیر می گفت: دریغا ای مردم، دریغ!که هیچ سلاح شما در تن وایو اثر نخواهد کرد،که رویین است و ضربت ناپذیر.
می گفتند: در جامه اش آتش می اندازیم و زنده می سوزیمش.
_ افسوس، افسوس بر شما که وایو خود اخگر آفرین و شعله افروز است و هیچ آتشی او را در نمی گیرد.
می گفتند: ای مرشد به دریا می سپاریمش. ب توفان... به طغیان آبها.
می گفت: دریغا مردم،ای مردم دریغا که نمی دانید وایوی ویرانگر خود توفان آفرین است و سد شکن...به حربه یی بیندیشید سوای آنچه آزموده اید.
می گفتند: بنگریمش ، آنگاه بگوییم که با وی چگونه باید بود.
_افسوس که وایو رویت ناپذیر  و ناپیداست...
_پس ای مرشد !تو مارا آگاه کن که با این وایوی نابخشنده ی ناپیدای ویرانگر چگونه باید بود.آنکه از بلایای آسمانی خبر می دهد از چاره نیز آگاه است.
می گفت: در هم نشکنید و فرونریزید؛ زیرا که وایو گذرا و ناپایدار است. این تمام پند من است.
بادی از دریای شمال برخاسته بود،کشتی شکن و توفان آفرین؛ و فریادکشان می امد به ساحل دریا.
قایقرانان در میان دریا بودند.فصل صید ِ بسیار ِ ماهی بود و قایقرانان که حساب بادهای تند سال را داشتند از هجوم چنین بادی بی خبر بودند. صدار آوازشان بلند بود که برای قلب و دریا می خواندند.
باد، نعره کشان به سوی ایشان آمد.

قایق ها از جا کندند، پریشان شدند، بر موج های بلند نشستند و بالا رفتند. در گودالها و گردابها فرو افتادند.
قایقرانان، پیش از آنکه بدانند، پیش از آنکه آواز ناتمامشان را که برای قلب و دریا می خواندند تمام کنند، پیش از آنکه به نجات بیندیشند در آب فرو رفتند.
قایقها شکست . تخته پاره ها از غرق  شدگان گریختند. نفس ها بست و باد  از فراز سرشان گذشت.
_ من دیوباد هستم، اعظم بادهای عالم، فرمانروای تمام بادها. چون برخیزم هیچ چیز به جای نمی ماند... مرا بستای ای دریا!
و دریا که درمانده بود به توفانی سخت، با نعره ی هراسناکش باد را ستود.
باد از سر دریا گذشت. به شنهای ساحلی سایید. شنها برخاستند و از پیش پای او گریختند.
زنها در کلبه هایشان به نان و زندگی می اندیشیدند.
باد ماسه ها و شنها را به سینه ی درها و پنجره ها کوبید. به گردکلبه های پوشالی و چوبین چرخید و فریاد زد : من پیام آور مرگ و انهدام، اعظم بادهای عالم، دیو باد هستم. فرو بریزید ای کلبه های پوشالی،ای خانه های چوبین زیراکه من برخاسته ام.
کلبه ها در هم رفت، سقف ها فرو ریخت، درها شکست و اشیاء سنگین فرو افتاد.
زنها دیگر به نان و زندگی نیندیشیدند.
دیوباد خندید: من، اعظم بادها، اکنون به گشتی بزرگ در سرزمین شما آمده ام. در راه من نباید نشان از زندگی باشد.
و به سوی دشتها یه راه افتاد.
در میان دشتی دور چوپانان را دید که به گرد خیمه هایشان آتش افروخته اند و قصه می گویند.
فریاد زد:
          آیا در طریق من آرامشی خواهد بود؟آیا ایشان از گردش اعظم بادهای عالم بی خبرند؟!
به جانب چادر چوپانان بال کشید و حصار گونه، ایشان را در میان گرفت. چون شلاق به تن خیمه ها پیچید و غبار افروخت. چنان سینه ی خیمه ها را فشرد که چون استخوان پوک درهمشان شکست. فرو ریخت، برداشت، برخاک کوبید و رفت...

_ من،غنی ترین ِ بادها هیچ غنیمتی با خود نمی برم. بمیرید ای نگهبانان گله ها، و ای گوسفندان! بر خاک بریزید ای دلوها ی شیر! و این تنورهای گرم خاکستر شوید!

و به سوی دهکده یی به راه افتاد.
درختان باغهای دهکده سایه در سایه ی هم به میوه های فصل خویش می اندیشیدند، و باغبان به گاه آب، و میوه فروشان به فصل رسیدگی.
دیوباد به باغها هجوم آورد.
برگها ریختند و گریختند.
شاخه ها شکستند و جدا شدند.
و تنومند ترین درختان از کمر شکستند و سرنگون شدند. باغ گورستان گیاهان شد. و دیگر آرزوی میوه های فصل در سر هر باغبان نماند.
_ من، چنگیز بادهای عالم، می خواهم که وجودم در بی وجودی دیگران باشد. بمیرید ای گیاهان، ای سروها، ای سیبها و _ ای درختان نارنج!

مرگ بر تمامی باغهای دهکده سایه انداخت.
و باد سفر کنان به قلب روستا رسید.
مرشد پیر می گفت: آری ای روستاییان! من می دانم که روزگاری دیوباد بر شما هجوم خواهد آورد. من در گردش ستارگان دیده ام. من می دانم که وایو چگونه هجوم آوری ست.
به ماندن و ناشکستن تنها سلاح جنگ با دیوباد بیندیشید و از یاد نبرید که میان تحمل و تسلیم تفاوتی ست...
ادامه دارد!

۱۶



غروب است. صدای اذان از پنجره توی اتاق می پیچد. سایه چادر سفید گل داری به سر کرده و رو به جنوب نماز می خواند. من تلویزیون تماشا می کنم. مادر سایه بشقاب میوه ای روی میز می گذارد و از اتاق بیرون می رود. تلویزیون برنامه ی مستندی درباره ی نحوه ی از بین بردن علفهای هرز پخش می کند. سایه نمازش را تمام می کند و می آید و روبه روی من روی کاناپه می نشیند. سیبی از توی بشقاب برمی دارم و با چاقو آن را پوست می گیرم.
می گویم قبول باشه.
گره چادرش را از زیر چانه اش باز می کند و می گوید خدا قبول کنه.
سیب را با کارد چهار قارچ می کنم و می گویم توی چادر نماز قشنگ تری.
چادرش را دور پاهاش می پیچاند و می گوید نمی خواد مثل بچه ها با من رفتار کنی. نباید به علی زنگ می زدم. راست اش چاره ی دیگه ای نداشتم. خیلی ترسیده بودم.
می گویم هنوز هم می ترسی؟
نه نمی ترسم . علی گفت دلیلی برای ترسیدن وجود نداره. گفت شک کردن مرحله خوبی در زندگیه اما ایستگاه خیلی بدی است.
چنگال را توی یکی از قاچ های سیب فرو می کنم اگه من برای همیشه توی این ایستگاه پیاده شده باشم چی؟
روسری اش را برمی دارد و موهاش روی شانه هاش می ریزد.
علی می گه چنین چیزی امکان نداره چون شک فقط یک توهمه. خداوند هست و بودنش هم ربطی به ما، تردیدهای ما و دانایی ما نداره. گفت آن طرف این شک چیزی نیست تا تو توی اون سقوط کنی. علی گفت شک توهم حفره است.
به هر حال به خاطر اون روز متاسفم. واقعا متاسفم.

چند لحظه نگاهم می کند و بعد می گوید هر چه باشد شوهر آینده ی من هستی. عزیز می گه مردها هر قدر هم که بزرگ بشن و با سواد بشن و پول دار بشن، اما باز هم مثل بچه ها هستند. زود هر می کنند، زود پشیمان می شن و زود هم آشتی می کنند. ممکنه جلو زن ها چیزی نگن اما تنها که شدند شروع می کنند به بغض کردن. می گه به همین خاطره که کسی گریه ی مرها رو نمی بینه. عزیزی میگه زن ها هر قدر هم که کوچیک باشند اما مادرند. پناه مردها هستند. حتی دختر کوچولوها پناه باباشون هستند. عزیز گفت که برمی گردی.

از روی مبل بلند می شوم و می روم روی زمین جلو او زانو می زنم. نگاهم به دست هاش می افتد و همان جا ثابت می ماند. چند لکه سفید که لابد به خاطر شستن زیاد ظرف هاست پشت دست هاش پیدا شده است.
می گویم عزیز راست میگه.

نمیدانم چه مرگ ام شده است. توی کله ام هیاهوست. احساس می کنم مثل بچه های دبستانی هیچ چیز نمی دانم . ساده ترین سئوال ها برای من معمای پیچیده شده اند. همه جا تاریک شده است. انگار کور شده ام. سرم را روی زانوهای سایه و لای چادر سفیدش می پوشانم و دست هاش را توی دست هام می گیرم. انگار بغض چند ساله ای در ن می ترکد. بوی عطر یاس از چادر نماز سایه توی ریه هام می پیچد. سایه دست هاش را از لابه لای انگشتان ام بیرون می آورد و آنها را لای موهام فرو می کند و شروع می کند به خواندن شعری که عجیب برای من آشناست

من خواب دیده ام که کسی می آید / من خواب یک ستاره ی قرمز دیده ام / و پلک چشم ام هی می پرد / و کفش هایم هی جفت می شوند / و کور شوم / اگر دروغ بگویم / کسی می آید / کسی دیگر / کسی بهتر / کسی که مثل هیچ کس نیست / و مثل آن کسی است که باید باشد / و قدش از درخت های خانه معمار هم بلند تر است / و صورت اش / از صورت امام زمان هم روشن تر و اسم اش آن چنان که مادر / در اول نماز و در آخر نماز صداش می کند / یا قاضی الحاجات است / و می تواند / تمام حرف های سخت کتاب کلاس سوم را / با چشم های بسته بخواند / من پله های پشت بام را جارو کرده ام / و شیشه های پنجره را هم شسته ام / کسی می آید / و شربت سیاه سرفه را قسمت می کند / و نمره ی مریض خانه را قسمت می کند / و سهم ما را می دهد / من خواب دیده ام .....

سایه انگشت هاش را از توی موهام بیرون می آورد و برای لحظه ای توی انگشتانم گره می زند. بعد دست اش را روی پیشانی ام می گذارد، بعد روی چشم هام که حالا می سوزند و ناگهان پر از آب شور می شوند.