آشنایان ناشناس

چشم دوخته بودم به تلویزیون. یکى از سریال‏هاى آلمانى را نگاه مى‏کردم. دیالوگ‏ها و بازى‏ها تصنعى ‏بود؛ و داستان، اینقدر لوس بود که حس مى‏کردم در جایخى یخچالم نشسته‏ام. در همان حال ذهن برفک گرفته‏ام را مثل دفتر تلفنى خیالى ورق مى‏زدم. اگرچه ‏شماره تلفن بعضى از آشنایان ناشناسم را مى‏یافتم، اما حال کسى را داشتم که به مراسم گردن‏زنى ناباکوف دعوت شده است. بعضى از آشنایان ناشناسم را در ذهن دار زده بودم و بعضى‏ها من را در ذهن دار زده بودند. یکى دو نفر مانده‏ بودند که آن‏ها هم معلوم نبود در کجاى دنیا زندگى مى‏کنند.

دفتر تلفنم را بستم. آفتاب زیبایى مى‏تابید. اما در ذهن من‏ باران، سیل‏آسا مى‏بارید.