امروز صبح وقتي دستتو باز گذاشتي روي شونه‏م و نرم نرم از خواب بيدارم كردي و به زندگي برم گردوندي فهميدم كه باز يه روز ديگه بهم براي دوست داشتنت فرصت دادي...ولي نمي دونم چرا لبخند نزدم شايد واسه اينكه تو مثل همه‏ي روزاي ديگه فقط براي بيدار كردن و به زندگي برگردوندنم اومدي و بعد باقي روز رو بايد مثل بچه‏اي كه مادرش با اسباب بازيا تنهاش ميذاره و ميره دنبال گرفتارياي روزمره‏ش بايد تنها بمونم و هي صدات كنم اما صداتو نشنوم دست گرمتو حس نكنم و نفس زندگي بخشت ازم دور و دورتر بشه ؛انقدر دور تا دوباره شب بي‏رمق و توان، بي‏جون تو رختخواب دلتنگم گم بشم و بميرم تا تو دوباره صبح روز بعد...ولي نه من امروز باهات خيلي كار دارم خيلي حرف ...نمي ذارم بذاريمو بري پي خداييت... بايد پيشم بموني... من به ايميل دلم خوش نمي شه خودتو مي خوام ...مي خوام يه روز حس كنم كه تو مثل نسيم بر تمام وجودم مي وزي و من از خوشبختي فقط گريه كنم... فقط گريه... دوستت دارم و به دوست داشتنت محتاجم هرچند مي دونم تو ازش بي‏نيازي... اي كسي كه دوست داشتنم رو آغاز كردي پيش از اونكه بشناسمت و دوستم داري بيش از اونچه كه من... با من حرف بزن خيلي تنهام... خيلي دلتنگم... خيلي.......